Upadłość konsumencka w praktyce
Miesiąc temu napisałem artykuł dotyczący upadłości konsumenckiej. Wytłumaczyłem w nim czymże jest ta „straszna” upadłość konsumencka oraz kto w ogóle może w niej skorzystać. Po jego opublikowaniu otrzymałem wiele zapytań jak uruchomić takie postępowanie. Zatem – co, gdzie i jak należy złożyć?
Postępowanie w sprawie ogłoszenia upadłości konsumenckiej wszczynanie jest na wniosek. Co istotne, z takim wnioskiem wystąpić może nie tylko sam dłużnik, ale także i jego wierzyciel – jest to więc kolejne rozwiązanie, które umożliwia niezaspokojonym wierzycielom odzyskanie swoich należności.
Wniosek należy złożyć w tzw. sądzie upadłościowym, którym, co do zasady, jest sąd rejonowy – wydział gospodarczy właściwy dla miejsca zwykłego pobytu dłużnika, a więc zazwyczaj jego miejsca zamieszkania. Można go złożyć osobiście na dzienniku podawczym takiego sądu bądź wysłać pocztą listem poleconym za potwierdzeniem nadania.
Należy także pamiętać, iż przed złożeniem wniosku musi on zostać opłacony. Opłata od wniosku nie jest na szczęście wysoka – wynosi bowiem 30,00 zł, co znacznie przyczynia się do podejmowania decyzji o zainicjowaniu omawianego postępowania. W/w opłatę możemy uiścić bezpośrednio w kasie sądu bądź przelać na jego rachunek bankowy, który znajduje się na stronie internetowej każdego sądu. Potwierdzenie dokonania opłaty należy złożyć razem z wnioskiem.
Wniosek o ogłoszenie upadłości konsumenckiej składa się na urzędowym formularzu, który z łatwością znajdziemy z pomocą wyszukiwarek internetowych. Nierzadko formularze te odnaleźć możemy także na stronach internetowych sądów. Niezłożenie wniosku na wymaganym formularzu skutkować będzie jego odrzuceniem przez sąd.
Każdy wniosek o ogłoszenie upadłości konsumenckiej powinien zawierać:
- imię i nazwisko, miejsce zamieszkania oraz numer PESEL dłużnika, a jeśli dłużnik
nie posiada numeru PESEL – dane umożliwiające jego jednoznaczną identyfikację
(brak numeru PESEL dotyczy zazwyczaj cudzoziemców), - wskazanie miejsc, w których znajduje się majątek dłużnika,
- wskazanie okoliczności, które uzasadniają wniosek i ich uprawdopodobnienie,
- aktualny i zupełny wykaz majątku z szacunkową wyceną jego składników (co oznacza,
że nie musimy zatrudniać biegłych, którzy w sposób dokładny oszacują wartość każdego
ze składników naszego majątku, możemy zrobić to sami. Przy jego szacowaniu należy jednak być uczciwym. Tylko bowiem nasza chęć współpracy z sądem i wierzycielami umożliwi nam wypracowanie najlepszego dla nas rozwiązania), - spis wierzycieli z podaniem ich adresów i wysokości wierzytelności każdego
z nich oraz terminów zapłaty, - spis wierzytelności spornych (a więc takich, których istnienie bądź wysokość kwestionujemy) z zaznaczeniem zakresu w jakim dłużnik kwestionuje istnienie wierzytelności. Co istotne, fakt, że we wniosku wskazujemy te sporne wierzytelności
nie jest jednoznaczny ich uznaniem, - listę zabezpieczeń ustanowionych na majątku dłużnika wraz z datami ich ustanowienia,
w szczególności hipotek, zastawów i zastawów rejestrowych, - oświadczenie dłużnika, że nie zachodzą okoliczności uzasadniające oddalenie wniosku przez sąd.
Należy pamiętać, że jeśli to wierzyciel składa omawiany wniosek, musi się on składać wszystkich w/w elementów poza informacjami wymienionymi w pkt: 2), 4), 5), 6), 7), i 8).