Na przedmiot umowy leasingu składają się świadczenia obu stron, tj. finansującego (leasingodawcy) oraz korzystającego (leasingobiorcy). Świadczenie finansującego ma charakter majątkowy i polega na podjęciu działań w celu nabycia określonej rzeczy i oddania jej korzystającemu do używania lub używania i pobierania pożytków. Czym innym jest w tym zakresie przedmiot umowy leasingu (świadczenie), a czym innym przedmiot samego świadczenia, którym może być tylko wskazana w umowie określona rzecz.

Rzeczą stanowiącą przedmiot świadczenia finansującego może być zarówno rzecz ruchoma (samochód, laptop), jak i nieruchomość (gruntowa, budynkowa i lokalowa). Co istotne, przedmiotem umowy leasingu może być zbiór rzeczy ruchomych wzajemnie się uzupełniających i dopiero w całości będących użytecznymi (np. zbiór maszyn składających się na całą linię technologiczną, sprzęt medyczny). Z kolei leasing nieruchomości, zwłaszcza finansowy, stanowi korzystne, w tym podatkowo, rozwiązanie dla przedsiębiorców nie posiadających w danym momencie wystarczających środków finansowych na zakup nieruchomości niezbędnej do prowadzenia działalności gospodarczej (np. hali produkcyjnej, magazynu).

Jeśli chodzi o nieruchomości rolne, mogą być przedmiotem leasingu, o ile powierzchnia takiej nieruchomości jest mniejsza niż 0,3 ha lub znajduje się ona na obszarze przeznaczonym w planach zagospodarowania przestrzennego na inne cele niż rolne.

Przedmiotem leasingu nie mogą być prawa (autorskie prawa majątkowe czy udziały w spółce kapitałowej), ani dobra niematerialne, choćby były zawarte na materialnym nośniku (np. oprogramowanie komputerowe). Również przedsiębiorstwo w znaczeniu przedmiotowym, zgodnie z art. 55[1] Kodeksu cywilnego, oraz gospodarstwo rolne nie mogą stanowić przedmiotu leasingu, ponieważ stanowią one zbiory praw. Podobnie jest z wszelkiego rodzaju patentami, wynalazkami i papierami wartościowymi.

Świadczeniem korzystającego będącego stroną umowy leasingu jest natomiast obowiązek zapłaty wynagrodzenia pieniężnego określonego w umowie i w uzgodnionych z finansującym ratach. Takie wynagrodzenie musi być przede wszystkim równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy (ruchomej lub nieruchomości) przez finansującego. Co do zasady, korzystający powinien spełnić swoje świadczenie w walucie polskiej, jednakże w świetle przepisów Kodeksu cywilnego nic nie stoi na przeszkodzie, aby świadczenie określić w walucie obcej – w tym wypadku, jeśli umowa leasingu nie stanowi wprost inaczej, korzystający może spełnić świadczenie wyrażone w ten sposób w walucie polskiej.