Uznanie długu jest to zachowanie dłużnika, w którym to w przyznaje się do swojego zobowiązania. Ma ono szczególne znaczenie z punktu widzenia przedawnienia roszczenia. W mojej pracy bowiem spotykam się z przypadkami, w których to uznanie długu niweczyło przedawnienie zobowiązania oraz utrudniało prowadzenia sporu sądowego przeciwko wierzycielowi. Nie każdy bowiem zdaje sobie sprawę czym dokładnie jest uznanie roszczenia i jakie zachowania mogą zostać przyjęte jako uznanie długu.
Jednym z obowiązków gmin jako wspólnot samorządowych jest tworzenie warunków do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych jej mieszkańców. W szczególności dotyczy to mieszkańców, którzy legitymują się niskimi dochodami. Przejawem zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych mieszkańców jest w szczególności możliwość wynajmu przez gminy mieszkań socjalnych lub komunalnych będących w jej posiadaniu. Mimo jednak tego, że czynsz za wynajem takich mieszkań jest co do zasady znacznie niższy, aniżeli tych na rynku, to jednak bardzo często dochodzi do sytuacji, kiedy to najemcy nie uiszczają na rzecz gminy należności czynszowych, wskutek czego umowa jest wypowiedziana, zaś Gmina nalicza tzw. odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu (będące substytutem czynszu). W taki sposób, dług z tytułu korzystania z mieszkania będącego w zasobie gminnym, rośnie z roku na rok, zaś osoby zadłużone nie wiedzą jak wyjść z takiej sytuacji. Jednym z sposobów zakończenia kłopotu z zadłużeniem wobec Gminy może być zawarcie z nią porozumienia w przedmiocie spłaty należności.
Zgodnie z Ordynacją podatkową oraz Ustawą o systemie ubezpieczeń społecznych na majątku nieruchomym dłużnika (w tym na użytkowaniu wieczystym bądź spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu) może zostać ustanowiona hipoteka przymusowa. Hipoteka przymusowa jest wpisywana do księgi wieczystej przez Sąd na wniosek ZUS – u bądź właściwego Naczelnika Urzędu Skarbowego na podstawie decyzji administracyjnej określającej wysokość zobowiązania. Niemniej jednak czy zabezpieczenie wyżej wymienionych zobowiązań publicznoprawnych zmienia zasady dotyczące ich przedawnienia?
Zadatek jest instytucją bardzo rozpowszechnioną co wynika z jej prostoty konstrukcyjnej. Dzięki niemu zminimalizowane jest ryzyko podejmowane przez strony danego stosunku prawnego. Wedle Kodeksu cywilnego zadatek ma to znaczenie, iż dany przy zawarciu umowy, w razie niewykonania umowy przez jedną ze stron druga strona może bez wyznaczenia terminu dodatkowego od umowy odstąpić i otrzymany zadatek zachować, a jeżeli sama go dała, może żądać sumy dwukrotnie wyższej. W praktyce jednak bardzo często pojawia się pytanie czy kwota uiszczona przez jedną stronę umowy na pewno stanowi zadatek czy też zaliczkę, która jest zupełnie inną konstrukcją prawną oraz pełni odmienne funkcje niż zadatek. W praktyce te dwie instytucje są ze sobą bardzo często mylone.
Po rozwiązaniu umowy najmu, czy to z powodu jej wypowiedzenia, czy w związku z upływem terminu na który została zawarta, najemca jest zobowiązany lokal opuścić. Niemniej jednak często zdarza się, szczególnie w przypadku lokali socjalnych, że najemcy lokalu nie opróżniają. W takim przypadku były najemca jest zobowiązany do uiszczania odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu oraz tzw. roszczenia uzupełniające obejmuje opłaty nienależne od właściciela. Dłużnicy jednak powinni wiedzieć, że skutecznym środkiem niweczącym powództwo byłego wynajmującego jest podniesienie zarzutu przedawnienia. Bardzo często bowiem wynajmujący wnoszą pozew po upływie terminu przedawnienia. Z tego względu trzeba sobie zadać pytanie w jakim terminie przedawniają się roszczenia wynikające.
Przedsiębiorcy prowadzący działalność gospodarczą muszą się liczyć z faktem, że mogą spotkać nieuczciwego kontrahenta, który nie rozliczy się finansowo z wykonanej usługi. Z tego względu powstaje zaległość w zapłacie, którą jako przedsiębiorcy (z uwagi na płynność finansową) chcemy jak najszybciej odzyskać. Swoje pieniądze możemy otrzymać w szybki sposób dzięki postępowaniu nakazowym. Dlatego też warto wiedzieć jakie warunki należy spełnić, aby Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym.
Kara umowna jest jednym z najpopularniejszych, dodatkowych zastrzeżeń umownych. Występuje w szczególności w tzw. obrocie profesjonalnym, w przypadku niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. Zatem kara umowna występuje wtedy gdy wystąpią okoliczności powodujące niebezpieczeństwo niewykonania umowy. Niniejszy artykuł omówi zarówno funkcje kary umownej jak i jej konstrukcje.
Umowa kredytu oraz pożyczki są regulowane przez przepisy prawa cywilnego. Co do zasady ich przedmiotem jest przekazanie określonej ilości pieniędzy przez jeden podmiot na rzecz drugiego. Jako że przedmiotem wyżej wskazanych umów są przedmioty o charakterze majątkowym, zobowiązania te będą ulegać przedawnieniu. Jest to bardzo istotna instytucja prawna, bowiem upływ terminu przedawnienia, niesie za sobą niekorzystne skutki prawne. Osoby zaciągające pożyczki bądź kredyt powinny znać podstawowe zasady przedawnienia roszczeń z tych tytułów, aby w przyszłości nie narazić się na negatywne konsekwencje.
Wedle art. 824 Kodeksu postępowania cywilnego, jedną z przesłanek umorzenia egzekucji jest jej bezskuteczność . Oznacza to, że dłużnik nie posiada wystarczającego majątku, z którego komornik mógłby skutecznie prowadzić postępowanie egzekucyjne, tak aby zaspokoić wierzyciela. Gdy komornik po dokonaniu czynności mających na celu znalezienie majątku dłużnika stwierdzi, że zachodzą przesłanki umorzenia egzekucji z powodu jej bezskuteczności zawiadomi o swoim zamiarze wierzyciela. Wierzyciel będzie miał wtedy sposobność do wypowiedzenia się na temat sytuacji dłużnika i podjąć działania mające na celu zabezpieczenie jego interesu.
Księgi wieczyste prowadzone są w celu ustalenia stanu prawnego nieruchomości. W założeniu mają one służyć zapewnieniu większego bezpieczeństwa w obrocie nieruchomościami. Wpisu do ksiąg wieczystych dokonuje sąd lub referendarz sądowy w specjalnym postępowaniu wieczystoksięgowym, co ma zagwarantować merytoryczną i proceduralną poprawność dokonywanego wpisu, i co za tym idzie, zgodność treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym. Ustawa z dnia 6 lipca 1982 roku o księgach wieczystych i hipotece reguluje ustrój ksiąg wieczystych oraz zawiera zasady, które w zamierzeniu mają dawać gwarancję bezpieczeństwa obrotu nieruchomościami w sytuacji powoływania się na treść księgi wieczystej.
